Een ech­te “Oe­cher” met twee gro­te pas­sies

Het opbouwen start al begin november. En tot de stand nog in de nacht voor kerstmis terug in afzonderlijke onderdelen wordt gedemonteerd en opgeladen, blijft er voor Marcel nauwelijks tijd om te ademen. „Want ik ben dan elke dag 14 uur in de weer“, zegt de jongen van toen die het nooit anders heeft geweten. En de volwassene van vandaag, die het ook nooit anders zou willen. „Ik ben het niet gewoon om af te remmen“, voegt hij er snel aan toe en zet zijn guitige glimlach op. „Ook niet van mijn vrouw ...“

Zij is de echte Akenaar die zichzelf tegelijk een individualist en perfectionist noemt, van München naar zijn thuisstad Aken gevolgd. Hier ontmoeten we Marcel voor het eerst als de temperaturen nog niet geschikt zijn voor glühwein. Het is veeleer de zomer die stilaan op zijn laatste benen loopt. ’s Morgensvroeg is het al een beetje fris. Toch zitten er mensen ontspannen op de bankjes in het park aan de Frankenberger Burg, waar Karel de Grote dankzij een magische ring verliefd is geworden, en genieten van de warme zonnestralen. Aan de kiosk aan de overkant nemen de vuilnisophalers een korte pauze. Buren komen voorbij en groeten. Een schoolklasje staat opgewonden aan het zebrapad en luistert geduldig naar de waarschuwende woorden van de politieagent. Een hele normale morgen in de Frankenberger wijk.

Welke passie eerst kwam, kan de chef van toen niet meteen aan zijn zeven medewerkers uitleggen terwijl hij ons de eerste bol van zijn zelfgemaakt ijs laat proeven. Zoals reeds gezegd stond hij als kleine jongen al in het glühweincafé van zijn ouders midden onder de bekenden en onbekenden waarmee het contact nooit is afgebroken. “De klanten zijn naar mij toegegroeid”, zegt de 39-jarige en herinnert zich tegelijk aan het notenijs van zijn oma. “Ik wilde het precies zo maken. Ijs uit echte en lekkere ingrediënten en niet uit een of ander poeder.” Hij vertelt het ons en serveert ons tegelijk de volgende bol om te proeven. Na de klassiekers vanille en aardbeien is het dit keer: tomatenijs met een beetje basilicum. Het zorgt voor wat scepsis. Toch weet onze gastheer in het kleine, met liefde voor details ingerichte ijssalon de situatie te redden en geeft toe: “Ok, hier experimenteerde ik nog een beetje …”

Toch maakt Marcel Schmitz met zijn ingrediënten niet zomaar een loze belofte. De bezige jonge ondernemer meent het ook en wordt bij thema’s, zoals klimaat, helemaal ernstig. Want duurzaamheid is voor hem belangrijk, waardoor hij ook bij de keuze van zijn producten geen compromissen wil aangaan. Tenslotte is melk niet zomaar melk en suiker niet zomaar suiker. “En bij vanillestokjes is het net zo als bij wijn”, legt hij uit. “Er zijn honderden soorten in de wereld en elke smaakt anders.” De perfectionist probeert ze (bijna) allemaal voor hij een bepaald vanillestokje kiest dat hij dan voor zijn ijs verwerkt. En de huisvader, voor wie de toekomst van zijn kinderen belangrijk is, let op dat de grondstoffen mogelijks ook afkomstig zijn uit de ecologische landbouw (uit de regio).

Want het Akense ijssalon is slechts een keer voorlopig gesloten. Het seizoen is voorbij. En het andere staat voor de deur. Dit keer op het Katschhof. Vier weken lang zullen hier opnieuw elke dag onbekenden en vrienden aan het Akense glühweincafé voorbij slenteren, hun EU-Glüh voor het een of andere glas originele glühwein omwisselen en met Marcel Schmitz over oude en nieuwe tijden babbelen. Zoals gezegd blijft er nauwelijks tijd om even adem te halen. Echter, nog voor de vele lichtjes aangaan en het historische centrum van Aken in de kersttijd duikt, komt Marcel soms al heel vroeg eens helemaal alleen hier naartoe. Dan gaat hij op een bank zitten met zicht op het stadhuis en geniet van “de tijd die ik anders niet heb”. Hij heeft het precies zo gewild.