Tourismus NRW e.V.
„Neanderthal? Het Neanderthal van de neanderthalers?“ vroeg een vriend toen ik hem vertelde waar mijn volgende reis naartoe ging. Ja, het neanderthal, waar in de 19e eeuw de resten van een oermens in een kalkgroeve werden gevonden – de home neanderthalensis. Het dal van de Düssel werd echter niet naar de neanderthaler genoemd, maar eerder omgekeerd.
Intussen omvat het “Neanderland” de hele regio Mettmann, een groene streek tussen Düsseldorf, Essen en Wuppertal. En hier kan men zich niet alleen op het spoor van de geschiedenis van de mensheid begeven: Er wachtte mij een actief weekend met culinaire hoogtepunten.
Nina Hüpen-Bestendonk
Het is net gestopt met regenen. Ik tuur door het gras dat door de wind heen en weer wiegt naar de andere kant van het dal. Daar grazen een paar Auerossen tussen de bomen. Vandaag wordt er in het Neanderthal geen kalk meer afgebouwd, in de plaats bevindt zich hier het moderne Neanderthal Museum en het wildreservaat uit de ijstijd met lusvormig wandelpad. Naast de Auerossen zijn er hier ook tarpanen, oorspronkelijk een soort wilde paarden, en wisenten – diersoorten die in de laatste eeuwen bijna uitstierven. De Auerossen en tarpanen zijn het resultaat van de pogingen van de gebroeders Heck om in de jaren 30 deze diersoorten terug te gaan kweken.
Het lusvormig pad voert voorbij sappige weiden en bossen, steekt de Düssel over en eindigt tenslotte recht voor mijn volgende stop: Neanderthal nr. 1. Hier heb ik een lunchafspraak met Caterina Klusemann. De uit Italië afkomstige regisseur is erin geslaagd om in 2017 in het Neanderthal een oud pension met authentieke grot over te nemen. Vandaag is ze gespecialiseerd in evenementen, lunch en raamverkoop voor dagjestoeristen. In de gerechten vindt men heel veel regionaal en oorspronkelijk lekkers. Ik mag mij deze namiddag in een gezellige atmosfeer een weg doorheen haar paleo kookboxes proeven en ben enthousiast, wat voor een smaakexplosie men met eenvoudige, oorspronkelijke ingrediënten kan bereiken – en dit ook thuis, dankzij de box.
Mijn verblijfplaats dit weekend verplaatst mij vanuit het Neanderland naar het midden van de VS. Receptie en gastruimte doen denken aan een Amerikaanse bar, elke kamer heeft zijn eigen thema. Zo kunnen gasten zich tijdens een overnachting voelen als de president of Elvis zelf. In mijn kamer met Hawaii-thema doet een reusachtig vat dienst als badkuip. Aloha!
Nina Hüpen-Bestendonk
„Klaar?“ Mijn knieën zijn slap als pudding, ik zit in een wetsuit, mijn handen omklemmen het handvat alsof dit het laatste was dat ik ooit moest vasthouden. Ik hurk zo diep ik kan in witte ski’s op de startschans van de waterskiplan voor beginners, elk moment kan er trek op de koord komen en mijn met een ruk in het water trekken. “Klaar!”, zeg ik, “Zullen we dan wel even zien…”, denk ik. Ik staar recht voor me uit, adem nog eens diep in en hop, daar gaan we dan. En tot mijn eigen verbazing sta ik recht, ik sta recht! Ik doe werkelijk aan waterski!
Met vier individuele pistes, twee beginnerparcours, veel hindernissen en een surfgolf is waterski Langenfeld een van de grootste plassen ter wereld en door diens locatie tussen Düsseldorf en Keulen midden in het Neanderland ook zeer populair. Wie niet wil waterskiën kan voor het terras van het nabijgelegen meerhuis tijdens een maaltijd of sundowner drankje de wakeboarders en hun tricks gadeslaan.
Ik word na een paar beginnersrondjes al direct op de grote piste bevorderd en geef grif toe: ik word in de aanwezigheid van al die wakeboard-cracks al bang. Toch is iedereen heel vriendelijk, geven ze mij tips en moedigen mij aan. Op het einde slaag ik er toch in om eenmaal een halve en eenmaal een hele ronde te maken en moet helemaal niet zo vaak zwemmen als gevreesd. Toch wordt men van waterskiën al gauw moe en dus geniet ik’s namiddags met een radler aan de beach bar terwijl ik de surfers op de kunstmatige golven aan het werk zie.
Nina Hüpen-Bestendonk
Nina Hüpen-Bestendonk
Op ongeveer tien minuten met de auto ligt Monheim am Rhein. Ik gebruik de tijd voor het diner voor een korte wandeling tot aan de Rijn. De avondzon dompelt alles in gouden licht onder, op de dijk slenteren wandelaars en fietsers. Aan een lantaarn hangt een klein vogelhuisje, waaruit voorbijgangers in ruil voor een kleine gift wilde bloemzaadjes kunnen meenemen. Golven pletsen tegen de stenen aan de oever, op het water drijven een paar grote schepen. Het is idyllisch hier in Monheim – “hier leven moet voelen als 365 dagen vakantie”, denk ik bij mezelf.
Voor het diner gaat het naar Bloomgold aan de rand van het historisch centrum. De naam klinkt nederlands, de keuken is frans, de ambiance is smaakvol en modern. Ik bemachtig een plaatsje op het terras in de zon en bestel een aperitiefje met gin en een hele lekkere coq au riesling met gegrilde groentjes. Een ronde afsluiter voor een heel avontuurlijke dag.
De spierkater van de voorgaande dag is niet te onderschatten en wat helpt zoals geweten daarbij het best? Nog meer sport. Want vandaag staat klimmen op het programma. Bij het bosavontuur in Velbert-Langenberg gaat het voor mij naar het klimparcours met meer dan 100 klimelementen, ziplines en tarzansprongen. Dat wilde ik altijd al eens doen. Het leuke daarvan is: na een uitgebreide veiligheidsinleiding mag ik in het park vrij rondgaan en het parcours op eigen tempo bedwingen. Het gaat over zweefbalken, hangbruggen en tamelijk wankele koordlussen die me direct in het spagaat doen landen. Het mooie ervan is dat de gedachten alleen gericht zijn op het moment, de volgende stappen spelen alleen een rol: "Heb ik het vertrouwen om dit nu te doen?”. De parcours hebben verschillende moeilijkheidsgraden: Ik ga van “eenhoorn”, over “haas” tot “uil” en vergeet op een bepaald moment de hoogte.
Voor ik naar beneden kijk, sta ik al helemaal boven: 18 meter boven de grond, op een klein platform. Plots zien de mensen beneden er heel klein uit. Tussen mij en het veilig doel ligt nog een ding: een 170 meter lange koord en daarmee de langste zipline van het park. Ik haak mij goed in, kijk nog eens naar beneden en zoef er tenslotte op los. En wat moet ik daarbij zeggen: Zo erg was het helemaal niet!
In totaal zijn er elf parcours, waarvan drie voor kinderen. Men kan zich hier een hele dag in het bos fantastisch bezighouden. Maar dankzij mijn spierkater verlaten mijn krachten me langzaam en ik heb vandaag nog een ander plan.
Nina Hüpen-Bestendonk
Als kroon op het werk sluit ik mijn weekend in het Neanderland af met een snelle stop in Velbert-Neviges, want hier bevindt zich een heel bijzonder architecturaal meesterwerk: de Mariendom. De bedevaartsdom werd in de jaren 60 door Gottfried Böhm ontworpen en gebouwd. Zijn ontwerp won omdat de toenmalige kardinaal Frings niet meer zo goed kon zien en het model moest betasten. Van buitenaf werkt de dom als een kubistische berg, van binnen als een tent uit beton. Voor mij als liefhebben van brutalisme werkelijk een heel mooi einde van een hele mooie reis in het Neanderland.
Auteur: Nina Hüpen-Bestendonk – Citytrips, verre reizen of kortvakanties – Nina Hüpen-Bestendonk houdt van fotograferen. Daarvoor gebruikt de uit de Niederrhein afkomstige auteur een van haar 30 camera’s. Op haar Online-Blog Samaracuja legt ze haar avonturen in beelden, teksten en kleine illustraties vast.
