Jule Wagner
Het was vrijdagmiddag. Er woedde nog steeds chaos op het bureau en in de kelder lag de vuile was. Terwijl ik probeerde de baas te worden over beide slagvelden, rende ik een slalom rond het speelgoed van de kinderen en balanceerde mijn schuldige geweten langs de twee honden. Afwisselend fixeerden ze mij en de voordeur met hun druilerige ogen. De vermoeidheid van de werkdag werd echter onmiddellijk verdreven door de opwinding voor het komende weekend. Mijn reistas stond in het midden van de drukte en terwijl ik de pelsneuzen vergezelde op hun ronde, gooide ik er mentaal het ene na het andere voorwerp in. Ik was het een beetje verleerd - sinds mijn intrede in het gezinsleven en de maandlange Covid-uitdagingen was zelfs de radius om "gewoon even erop uit te gaan" tot een minimum geslonken. Nu was ik weer vol verwachting.
Ik schreef "Dag lieverds - ik mis jullie nu al" op een briefje in de keuken en vertrok op weg naar mijn micro-avontuur. Ik had de alledaagse braadpan aan de kant geschoven en in plaats daarvan alle ingrediënten voor mijn lievelingsgerecht in de kofferbak gepropt: mijn geweldige gravelbike, een fijne keuze aan routes, stoffig weer met een garantie op zonnebrand, tijd tot zondagmiddag, een selectie van diverse koekjes en natuurlijk de kant-en-klaar ingepakte reistas.
Jule Wagner
Nog geen twee uur later bevond ik mij op de parkeerplaats van het Aktiv Hotel Winterberg. In het Sauerland. Dus net om de hoek. En hoewel er letterlijk al een paar jaar voorbij waren gegaan, spoot mijn herinnering aan het aantal verblijven hier meteen een vrij stevige dosis lactaat in mijn benen. Het grootste deel van mijn bezoeken lag tussen een start- en een eindstreep en de nadruk lag duidelijk op het zo snel mogelijk bereiken van deze laatste. Mountainbike-marathon was de naam van mijn favoriete weekendactiviteit. Het was een groot plezier om mezelf urenlang alle bergen op te duwen met een hartslag van rond de 180 en dan weer naar beneden te sprinten – met een hartslag van 180, natuurlijk. Bij de finish liet ik me vangen door de gedekte tafel met taart en ontstak een vrolijk calorievuurwerk. Een beetje gek – als ik er nu over nadenk. Zoals men zich wellicht kunt voorstellen, ontbrak het mij bij deze hele onderneming aan een beetje oog voor het land en de mensen. Bij het komende bezoek zouden de dingen er een beetje anders uitzien. Hallelujah.
Ik opende het ietwat bemoste kofferdeksel van mijn roestbak, keek naar mijn glimmende en glinsterende kiezelkoets en moest vrolijk grinniken: "Er staan ons de komende 48 uur nog vele mooie kilometers te wachten". Vermoedelijk wachtte er ook een kleine uitdaging op mij en mijn nogal kilometervreemd geworden fietsknokkels. Ik kon me de laatste keer dat ik zoveel tijd op de fiets had doorgebracht niet echt herinneren. In plaats daarvan herinnerde ik me feilloos hoe uitgeput ik laatst was, nadat ik onze 2-jarige dochter 30 vlakke kilometers lang met de bakfiets had rondgescbipperd.
“Lukt wel”, moedigde ik mezelf aan want het grootste en belangrijkste verschil met toen was dat het niet meer om de acceleratie ging en de bijzonder snelle aankomst aan de finishlijn, maar om de bijzonder mooie aankomst bij mij thuis. En zo keek ik er weer eens naar uit om het Sauerland rond Winterberg van zijn ontsnellende kant te leren kennen, met de gravelbike en een schep tijd.
Jule Wagner
De gravelbike is de laatste tijd een trendy machine geworden en heeft zich een weg gebaand naar de harten van de liefhebbers van tweewielers. Geen wonder eigenlijk, want het is een versmelting van een racefiets en een mountainbike en combineert snelheid en elegantie met wild door het bos donderen. Daartussen ligt de zorgeloze vlucht over het grind, die de excursies in de andere twee gebieden steeds voor mogelijk houdt. In de afgelopen jaren heb ik deze twee gebieden leren kennen en er van leren houden, en ik waardeer de vrijheid die de gravelbike mij geeft zeer – in al zijn facetten.
Met aanbevelingen van Sauerland-Radwelt had ik voor mijn kleine uitstapje drie tochten in mijn reistas, die allemaal in het routeportaal van Bike Arena Sauerland te vinden zijn en natuurlijk voor gravelfans geschikt zouden moeten zijn. Het vertrekpunt van elke tocht lag telkens op de parkeerplaats van het trailpark in Winterberg en was slechts een paar honderd meter van het hotel verwijderd. Trouw aan het motto "Vonne Poofe anne Piste". Een belangrijke voorwaarde voor maximale tijdvensters. Zo heb ik het graag. Elke route leidde in een andere windrichting en mijn grijns draaide eenmaal rond mijn hoofd.
Voor de twee halve reisdagen, vrijdag en zondag, werden tochten van ongeveer 40 kilometer aangeboden, elk met iets minder dan 500 meter hoogteverschil. De koninginnenrit op zaterdag moest 60 kilometer gravelplezier bieden en zelfs de mooie kaap van 1000 hoogtemeters kraken. Natuurlijk bood de routepot ook veel uit de categorie "hoger, sneller, verder". Voor mij voelde deze selectie echter precies goed en vooral heel goed uitvoerbaar. Uiteindelijk lag de nadruk op puur grindgenot met een of twee onderbrekingen uit het dessertsegment.
Dankzij de korte reis kon ik meteen in mijn fietsuitrusting springen en gemotiveerd op het zadel springen. Het was net 15.00 uur toen ik uitgerust van de parking de weg op rolde en het eerste grindpad opreed. Maar het rollen was snel voorbij, want de berg riep: De Kahle Asten, met 841 meter de op één na hoogste berg van NRW, bood naast geweldige panorama’s overigens ook een uitstekende rijstpudding. Eten met uitzicht is altijd de moeite waard, en zelfs na 20 minuten is het een aanrader. Er waren nog een paar kilometer te gaan met de ene of de andere helling, zoals de blik in de verte me duidelijk maakte. Een vrij briljante voorbeschouwing van het weekend, met de zekerheid dat het veel spectaculaire uitzichten in petto zou hebben. En zo moest het zijn.
Jule Wagner
Die begon om 10 uur met een ontmoeting voor het hotel, waar ik bijzonder naar uitkeek, omdat ik een date had voor een koningsetappe met local Luisa. We kenden elkaar al enkele jaren van verschillende startlijnen in de omgeving en hadden allerlei wedstrijdkilometers gedeeld. Ik was erg opgewonden over de reünie in minder rode hartslagzones, maar met veel lucht om over te praten.
Samen begonnen we aan de tournee "Zu den Steinen". "Hoe toepasselijk voor een graveltour," zei ik blij. Hier ging het echter over de Bruchhauser Steine. Een historische bezienswaardigheid, want het eerste nationale natuurmonument in NRW stamt uit het paleozoïcum. Dat is ongeveer 370 miljoen jaar geleden. Wie de vier vulkanische rotsen van dichtbij wil zien, heeft echter een fietsslot, een paar munten en stevige schoenen nodig, want de rotsen, die mij van een afstand deden denken aan mini-dolomieten, liggen in het afgesloten gebied van een stichting die zorgt voor het behoud en onderhoud ervan.
Na een korte stop bij de Hillebachsee, een klein stuwmeer dat veel te bieden heeft, genoten we van de stenen op afstand en merkten we niet eens hoe snel de tijd en de kilometers verdwenen. Gezien de hoogtemeters op deze tocht zou een lange pauze aan de baai met strand of het losmaken van de benen bij het waterskiën ook niet het slechtste idee zijn geweest. Maar we hielden vast aan de rondreis van 1,6 kilometer en het plan om nog eens terug te komen.
De route was kort en gevarieerd en voerde ons over verschillende grindpaden naar de aangrenzende bondstaat. Aan de voet van de Ettelsberg in Willingen verwenden we ons met een grote portie apfelstrudel en de energie voor de resterende 15 kilometer. Bospaden en geasfalteerde stukken begeleidden onze hartelijke gesprekken over het land en zijn mensen de hele weg terug naar Winterberg.
Wat we niet wisten: Een hoogtepunt stond ons nog te wachten. Een culinair. De gezamenlijke maaltijd in Landfein. Wij verwachtten een vrij klassiek diner, maar kregen een menu aangeboden met vele kleine en bijzonder lekkere delicatessen. De moderne keuken nodigde ons uit om vertrouwde en traditionele ingrediënten volledig te herontdekken, want wij kozen alleen voor het hoofdgerecht. Alle andere gangen van het menu waren letterlijk een verrukkelijke verrassing. En zo slaat de omschrijving "Genusswirtschaft" de spijker op de kop van onze avond, want naast alle met liefde bereidde en opgemaakte gerechten was de sfeer even warm en gezellig als smaakvol.
De laatste dag voelde helemaal niet als een vertrekdag. Het moeizame inpakken nam slechts enkele minuten in beslag, als men al van inpakken kon spreken met de drie kledingstukken die wij bij ons hadden, en er werd verder niet gedacht aan het plannen van een terugreis. Een vakantie voor de deur - even eenvoudig als geniaal. In plaats van de hele dag te verspillen aan de terugreis, stapte ik op de fiets in plaats van in de auto en deed de laatste ronde in alle rust. Ze heette panoramaroute, waarmee waarschijnlijk onder andere de talrijke panoramische uitzichten op het Waldecker Land werden bedoeld. Een snelle blik op de skihut Pastorenwiese was voldoende om te besluiten mijn kleine pauze met een verse wafel op te smukken. Een goede gelegenheid om terug te kijken op de tijd in het Sauerland.
Jule Wagner
Trouwens, voor de vrienden van de lucht of de liefhebbers van het water biedt het bijna naadloos op elkaar aansluitende toeristische programma nog talrijke andere mogelijkheden voor aantrekkelijke pauzes: van waterskiën aan 30 km per uur tot gigantische touwglijbanen zoals de Astenkick, waar je in één kilometer tot 70 km per uur kunt versnellen, er is werkelijk van alles. Ik hou van water om me in te wassen en lucht om te ademen, dus ik bleef bij mijn twee favoriete bezigheden: Fietsen en eten.
Zonder twijfel was het een uitstekend plan voor mijn uitgehongerde wielerhart om een sportieve "time-out" te nemen op waarschijnlijk een van de beste plaatsen om het eens rustig te laten knallen. Want als je eenmaal op een route zit, word je al snel ondergedompeld in een bijna verlaten landschappelijk natuurschoon.
Van fijne gravel voor beginners tot grove gravel, het terrein heeft een grote verscheidenheid aan korrels te bieden. Dus volgde ik de talrijke uitnodigingen om mijn benen te laten wapperen op de kaarsrechte sporen. Langs heldere meren en betoverende vijvers, beboste wortelpaden en schijnbaar eindeloze grindpaden kwam ik op mijn eigen persoonlijke grindzaligheid.
Ik genoot van de geur van het dichte bos, de lucht van het open veld en de vrijheid van mijn zorgeloze gedachten. Weelderige weiden en schilderachtige bankjes nodigden evenzeer uit om te blijven hangen en zo was er voor elk koekje in mijn stuurtas een geschikte plaats. Een regelmatige calorie-inname moet natuurlijk gepaard gaan met lichaamsbeweging, want de routes brachten me ook op verschillende bergen en soms tot aan de rand van mijn vertaling. Maar natuurlijk alleen om mij de zekerheid te geven dat mij weldra een ander spectaculair uitzicht zou wachten of zelfs een hut met een heet wafelijzer. Het middelgebergte maakte het voor mij echt gemakkelijk om opnieuw verliefd te worden.
Zo nam mijn "volledige onthaasting" in het schijnbaar eindeloze grindpad zijn beloop. Als mijn tijd net zo eindeloos was geweest, was ik waarschijnlijk nog langer gebleven. Maar dus moest ik op een gegeven moment weer aankomen, en dat deed ik. Niet alleen bij mezelf of thuis, maar vooral met de zekerheid: er is niet veel en vooral niet ver nodig om "steenrijk" te zijn.
Auteur: Jule Wagner - Jule Wagner leeft en fiets met haar echtgenote en kleine dochter in Essen en werkt zelfstandig als illustratrice en grafisch tekenaar. De fascinatie met fietsen brengt Julie over met haar illustraties en teksten via haar blog en sociale mediakanalen.
